Predeo u bavaniškoj šumi, na padinama blago nagnutim ka jugozapadu, u
potesu Majur, na kome se nalazi prirodni izvor žive vode, još u dalekoj
prošlosti je poštovan kao kultno mesto. Na tom prostoru odavno se
međusobno sukobljavaju, a istovremeno dopunjuju i prožimaju, stara
slovenska mitologija i kanoni Srpske pravoslavne crkve.
Po starim narodnim verovanjima, lekovita voda u kojoj žive nevidljivi demoni, natprirodna bića, ili vile, može primenom propisanih magijsko-religijskih radnji da pomogne u izlečenju raznih bolesti. Na izvorištima takvih voda, kao znak zahvalnosti izlečenih bolesnika, postavljana su mala votivna (zavetna) obeležja koja su poprimala razne lokalne građevinske oblike. Kada je bio u pitanju bogatiji darodavac, kao {to je u našem slučaju, građeni su pravi mali hramovi. Ovako uređeno kultno mesto narod je nazivao vodica, a ponekad i manastir, najverovatnije zbog monumentalnosti crkvenih građevina na njima.
Odlukom Svetog arhijerejskog sinoda i Episkopa Banatskog Hrizostoma od 1997. godine bivša Vodica, ili kapela, u Bavaništu postaje muški manastir Srpske pravoslavne crkve. Bratstvo manastira je 2004 godine, zajedno sa igumanom, brojalo tri jeromonaha i dva iskušenika. Prvobitni mali ikonostas sa oslikanim carskim dverima koji su uradili duboresci iz Gorweg Milanovca i četiri prestone ikone sinđela Stefana, pripadnika žiške ikonopisne škole, poklon su „grešnog monaha Vasilija“ iz manastira Svete Trojice u Ovčarsko kablarskoj klisuri. Dve prestone ikone i ikone na carskim dverima zamenjene su novim koje je ikonopisala monahinja Arsenija iz manastira Grgeteg na Fruškoj gori.
Za vreme turske vladavine u Banatu (1552-1716) kaluđeri pečkog manastira su u dva navrata (1660. i 1666.) skupljali priloge za njega. Tada su u katastigu (popisna knjiga priloga i poklona) na ovim prostorima zabeležena dva naselja, Veliko i Malo Bavanište. Tom prilikom u celom Banatu je zabeleženo samo sedam manastira, Drenovac (kod Zrenjanina), Mesis, Kusis, Partos (u Rumuniji), Crnja (kod Sredista), Hodos (kod Arada) i Sentđura| (u Rumuniji). Dakle, u tom vremenu nema nikakvog pomena o bilo kakvom manastiru u Bavaništu.
Po starim narodnim verovanjima, lekovita voda u kojoj žive nevidljivi demoni, natprirodna bića, ili vile, može primenom propisanih magijsko-religijskih radnji da pomogne u izlečenju raznih bolesti. Na izvorištima takvih voda, kao znak zahvalnosti izlečenih bolesnika, postavljana su mala votivna (zavetna) obeležja koja su poprimala razne lokalne građevinske oblike. Kada je bio u pitanju bogatiji darodavac, kao {to je u našem slučaju, građeni su pravi mali hramovi. Ovako uređeno kultno mesto narod je nazivao vodica, a ponekad i manastir, najverovatnije zbog monumentalnosti crkvenih građevina na njima.
Odlukom Svetog arhijerejskog sinoda i Episkopa Banatskog Hrizostoma od 1997. godine bivša Vodica, ili kapela, u Bavaništu postaje muški manastir Srpske pravoslavne crkve. Bratstvo manastira je 2004 godine, zajedno sa igumanom, brojalo tri jeromonaha i dva iskušenika. Prvobitni mali ikonostas sa oslikanim carskim dverima koji su uradili duboresci iz Gorweg Milanovca i četiri prestone ikone sinđela Stefana, pripadnika žiške ikonopisne škole, poklon su „grešnog monaha Vasilija“ iz manastira Svete Trojice u Ovčarsko kablarskoj klisuri. Dve prestone ikone i ikone na carskim dverima zamenjene su novim koje je ikonopisala monahinja Arsenija iz manastira Grgeteg na Fruškoj gori.
Za vreme turske vladavine u Banatu (1552-1716) kaluđeri pečkog manastira su u dva navrata (1660. i 1666.) skupljali priloge za njega. Tada su u katastigu (popisna knjiga priloga i poklona) na ovim prostorima zabeležena dva naselja, Veliko i Malo Bavanište. Tom prilikom u celom Banatu je zabeleženo samo sedam manastira, Drenovac (kod Zrenjanina), Mesis, Kusis, Partos (u Rumuniji), Crnja (kod Sredista), Hodos (kod Arada) i Sentđura| (u Rumuniji). Dakle, u tom vremenu nema nikakvog pomena o bilo kakvom manastiru u Bavaništu.
Нема коментара:
Постави коментар